در سال هزار وسیصد و
هشتاد خورشیدی در ماههای پایانی اولین دوره ریاست جمهوری آخوند محمد خاتمی، شهید
"یعقوب مهرنهاد" به همراه چندین تن از دانشجویان، فعالین فرهنگی، مذهبی
و سیاسی استان، با دریافت مجوز قانونی از دولت جمهوری اسلامی ایران "انجمن
جوانان صدای عدالت" را، در سیستان و بلوچستان تأسیس نمودند.
در ابتدا، کارگزاران
عالی رتبه، اما "منافق، عوام فریب و ریاکار" جمهوری اسلامی، از تأسیس
چنین تشکلی که بر پایه اعتقاد به ایده و تفکر "فعالیت بدون خشونت و مسالمت
آمیز" شکل گرفته بود، استقبال نمودند.
یعقوب
دانشجوی رشته علوم سیاسی در دانشگاه تهران، وبلاگنویس، روزنامه نگار و مدیر "روزنامه
مردم سالاری" متعلق به طیف اصلاح طلبان رژیم در بلوچستان، فعال مدنی،
فعال حقوق بشر، مدافع حقوق زنان و کودکان، فعال فرهنگی و فعال سیاسی- دانشجویی بود.
یعقوب
مهرنهاد نماد تمام عیار استعداد، خلاقیت، نخبگی، فرهیختگی، توانایی در گفتار و
عمل، یک جوان "الهام بخش و مسالمت جو" بود، که خاموش شدن
"شمع وجود" ش برای جامعه ی بلوچستان بسیار زیانبار گردید. وی متولد سال
1358 خورشیدی، متأهل بود و دارای دو فرزند است.
با توجه به
رویکردهای "ایران ستیز" 40 سال گذشته و کنونی رژیم، اکنون ماهیت ضد
مردمی جمهوری اسلامی، حتی برای آن عده از بلوچهایی که با سیاست، سیاستبازی و
سیاستگزاری هیچ گونه رابطه و بده بستانی ندارند، به وضوح آشکار گردیده است.
یعقوب برای
اولین بار در فروردین ماه 1386 در دوران اولین دوره ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد دستگیر شد و بعد از چند
روز بازداشت، آزاد گردید.
اما کمتر از یک ماه بعد در
اردیبهشت ماه همان سال، به همراه تعدادی از اعضای شورای مرکزی "انجمن
جوانان صدای عدالت" به دلیل برگزاری یک گردهمایی در دانشگاه زاهدان تحت
عنوان "جوانان پرسشگر و مسئولین پاسخگو" که تنی چند از مقامات و
کارگزاران رده بالای رژیم در استان، نیز در آن گردهمایی حضور داشتند، مجددأ دستگیر
شد.
حکومت با زدن
برچسب و اتهامات مغرضانه و عاری از حقیقت به او و دیگر دستگیرشدگان هم حزبی اش، وی
را تا روز اعدام به مدت یک سال و اندی در سیاهچالها محبوس و شکنجه کرد.
همه دستگیرشدگان
طی زمانهای مختلف کوتاهی، در دادگاه (بیدادگاه) زاهدان بدون داشتن وکیل مدافع و حق
دفاع، محاکمه شدند، بسیاری از آنان به مجازاتهای سنگین حبس درازمدت محکوم شدند.
اما، یعقوب و
عبدالناصر طاهری صدر در چهارم دی ماه 1386 به اعدام محکوم گردیدند.
اعدام وی و
همفکرانش حاکی از این واقعیت است که، رژیم تمامیتخواه و "بلوچ ستیز"
از هر نوع فعالیت سیاسی و فرهنگی بلوچها، حتی از فعالیت های مدنی و مسالمت آمیز
وحشت دارد و هر گونه مطالبه برحق و بنیادین ملّت بلوچ را با سرکوب و دستگیری،
زندان و شکنجه، گلوله و اعدام، پاسخ میدهد
سرانجام بعد
از یک سال و اندی تحمل زندان و شکنجه، با تائید دیوان عالی کشور (قصاب خانه
آخوندها) وی به همراه همرزمش زنده یاد عبدالناصر طاهری صدر، در روز چهاردهم
مردادماه 1387 برابر با چهارم آگوست 2008 در زندان زاهدان اعدام شدند.
بدین ترتیب
او اولین وبلاگ نویس بود که در جهان و در ایران اعدام شد.
اما، صد
افسوس، زمانی که نظام مستبد و بلوچ ستیز جمهوری اسلامی ایران، او و همفکرانش را به
دلیل "فعالیت های مسالمت آمیز" دستگیر و زندانی و اعدام نمود،
هیچ یک از شخصیت های "دینی و مذهبی" بلوچ در مخالفت با دستگیری و
اعدام ایشان و دیگر همرزمانش، لب به انتقاد از حکومت نگشودند و آن عمل شنیع و
غیرانسانی رژیم را محکوم نکردند!
یاد و خاطر وی
و همرزمانش گرامی و راهشان پررهرو باد.
ح د سدیچ
04.08.2020
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen