یک ویدئوی ترسناک - دختر از وسط نصف می شود

مرگ یک جنگجوی کویر

عشایرها رهبر شورشیان پاکستان "اکبر بـُـگـٹـی" را در ماسه های کویر دفن کردند، حتی کسی اجازه نداشت جسد او را مشاهده کند، هواداران وی معتقدند که او را به قتل رسانده اند، اما در عمل مرگ این "مبارز" کسی که در آکسفورد تحصیل کرده، حکومت نظامی مشرف را به چالش خواهد کشید.

اسلام آباد –  در حقیقت صحنه چنان نمودار هست، مانند افق روشن صبحگاهان که در لحظات اول درنگ میکند و بعد با شعله ور شدن در قبرستان کویری، بلوچستان را با تابش خود نورانی مینماید، اینجا قلعه "دیره بـُـگـٹـی" ساخته شده از گِل و خشت خام در بلوچستان، عشایرها با پای برهنه یک تابوت موم و مُهر و قفل زده شده را به داخل گور نهادند، دمان و لحظات صعود یک جنگاور و یکنوع سیاست کارل- مئی، داستانی که روزها پاکستان و 160 میلیون مردم او را تکان داد.

در داخل آن تابوت چوبی که سربازان پاکستانی بر آن پاسداری میدادند، جسد مردی "اکبر بـُـگـٹـی" بزرگ قبیله و رهبر "چریکهای مبارز بلوچ" قرار دارد، کسی که شنبه گذشته در داخل یک غار فوت کرده و یا به سبب آتشباری هلیکوپترهای جنگی به سوی غار، وی در انفجاری کشته شده، دولت اسلام آباد تا به امروز ظاهرا وانمود می کند که نمی داند، یک نظر سوم به این نکته توجه دارد که بر اساس آن، مین هایی که جنگجویان قبایل برای حفاظت خودشان از تعرض ارتش پاکستان، آنها را در غار کارگذاشته بوده اند منفجر شده اند و انفجار این مین ها باعث کشته شدن "بـُـگـٹـی" 79 ساله و بیش از سی نفر از همراهان وی گردیده.

در هر صورت این مبارز پیر و سالخورده چنین فوت کرد، آنچنان که وی همیشه آرزوی آنرا داشت «زودتر و بهتر در کوهها از اینکه آرام در بستر رختخواب» با مرگ خویش این "ببر بلوچستان" به آنچه که خواست رسید، او در مقام شهید به تاریخ سرزمین خویش پیوست، سرزمینی دارای دره هایی شیب دار و کوههایی با قله های پهن، سرزمینی بزرگ تقریبا به پهناوری کشور آلمان.

این کوکتل خطرناک می تواند به هوا برود

 تا سال 2000 "اکبر بـُـگـٹـی" قبیله بـُـگـٹـی را ریش سفید بود، از سوی قبایل و طایفه های همسایه "مری" و "مینگل" با قراردادن مبارز و جنگجو در اختیار او، وی را در یک جنگ اعلان نشده، علیه قدرت زور دولت مرکزی پزویز مشرف رئیس جمهوری نظامی پاکستان، پشتیبانی و همراهی می کنند.

حال، تحلیلگران و کارشناسانی که در باره تنش، نبرد و جنگها  بررسی و تحقیق میکنند معتقدند، مرگ "بـُـگـٹـی" شگون خوبی نبود و نخواهد بود، این عمل و اقدام به شورش و تنش ها دامن خواهد زد، کشوری که سلاح هسته ای دارد و در آن تروریستها به همه جا در این سو و آنسوی پاکستان در حرکتند.
"پاتریک کرونین" تحلیلگر و کارشناس پاکستان که در انستیتوی بین المللی بررسی های استراتژیک لندن مشغول هست می گوید، این کوکتل میتواند به هوا برود.

برای این جنگجویان و مبارزان دستاربند بلوچ اصطلاح جراٌت، جسارت، ننگ و آبرو معنایی بالاتر و مقدم تر دارد تا از ترس و هراس داشتن از بمب اتمی پاکستان، فعلأ که چنین است.

بلوچها مطالبات و خواستهایی دارند، آنها معتقدند از این گنج و ثروت استان بزرگ، مردمان بلوچ هم باید از یک سهم و بهره ای برخوردار باشند، سهم از نفت، سهم در 765 میلیارد متر مکعب گاز طبیعی که در اعماق این سرزمین کویری قرار دارند.
همچنین در منابع روی و مس که در کوههای بلوچستان از این ماده ها بسیار میتوان و میشود یافت سهم و بهری ببرند.

درخواست مالیات دادن به بلوچها، از آن سود سرشاری که پاکستان از کنار منابع زیرزمینی این ایالت استفاده آنرا میبرد، به نظر دیپلماتها در اسلام آباد این مطالبه بلوچ ها غیرعادلانه و بیجا نیست.
بلوچستان به لحاظ دراماتیک سرزمینی زیبا و با طبیعتی دست نخورده است، اما درهمان حال خطه ای عقب افتاده و فقیر که توسعه نیافتگی و محرومیت آن در کشور «نیم هلال ماه» بی نظیر و بی مانند است.

آب در بلوچستان نادر و کمیاب هست، اگر خوش شانس باشید شاید بتوانید از آب تمیز بهره مند شوید. در خانه های بلوچها که از گِل و خشت خام ساخته شده اند برق بندرت وجود دارد، در روستاها از وجود دکتر برای مداوا و مدارس برای تحصیل بچه ها اصلأ خبری نیست.

کمبود کار، در کوره های آجرپزی یا تجارت مواد مخدر

در واقعیت، فقط در کوره های آجرپزی و یا در اوراقه و غراضه کردن لاشه های کشتی های بزرگ نفتکش در سواحل دریای عمان، یا در همراهی کردن کاروانهای غیرقانونی مواد مخدر، مانند حشیش و هروئین که از کشور همسایه افغانستان وارد میشوند، برای مردم کار وجود دارد.

در سوی دیگر این فقر و بیکاری، در مناطق جنوب شرق منطقه "دیره بـُـگـٹـی" با تمام شدت و کمال، گاز طبیعی منافع و ثروت فراوانی را به جیب پاکستان میریزد، 65 درصد گاز مصرفی خا نه های پاکستان از این ایالت بلوچستان تامین میشود، علاوه بر این همه مهندسین، کارکنان و کارگران شرکت "سوئی گاز" بمانند افسران نظامی مشرف، از پر جمعیت ترین استان پاکستان که همان استان پنجاب و مرکز آن شهر لاهور هست، به بلوچستان آورده شده اند.

آن رهبر و ریش سفید، اکبر بـُـگـٹـی با استفاده از تجربیات سیاسی خویش در این اندیشه بود که در خصوص بلوچستان باید تحول ایجاد کرد، او مثل جنگ سالاران صاحب جنگ در افغانستان نبود، وی مردی سالخورده و تحصیل کرده بود، پدربزرگش توسط پادشاه (ملکه) ویکتوریا، لقب نجیب زاده و مرد شجاع گرفت، این جوان بـُـگـٹـی تحصیلاتش را در آکسفورد به انجام رسانیده بود.

در سال 1953 میلادی وی در جشن تاجگذاری و به پادشاهی رسیدن ملکه الیزابت جوان شرکت داشت، در همان سفر برای دیدار به شهر برلین غربی آمد، یک سری هم به یک کافه که در آنجا مراسم رقص برگزار می شد رفت، در آنجا آن جوان هوشمند بلوچ، این واژه «دامئن وال» را به زبان آلمانی خودش اضافه کرد و آموخت.

بـُـگـٹـی مسئولیت های دولتی و اداری چون استاندار و یا والی بلوچستان را بعهده داشته در 29 سالگی، حتی وزیر دفاع پاکستان بوده، نظر به اینکه ایشان می خواست مصلحت ها، مشکلات و نکاتی چون مسائل توسعه نیافتن بلوچستان را به اسلام آباد ببرد و در آنجا بحث و گفتگو راجع به آنها را، خودش نمایندگی و مطرح کند به این انگیزه، وی حزب "جمهوری وطن" را بنا نهاد و از طریق این حزب به پارلمان ملی پاکستان راه یافت.

دولت (پاکستان) چون استعمارگران رفتار می کند

اما، مشرف و نظامیانش این سیاستمدار قدیمی بلوچ را نمی پسندند، مشرف فردیست که مایل هست بازدهی این استان دارنده گاز طبیعی را توسعه دهد و آنجا را برای سرمایه گذاران خارجی جذاب نماید.
قبل از همه برای کسانی از کشور چین، زیرا آنها در ساحل دریای عمان یک اسکله نفت بنا کردند و از یک روستای ماهیگیری گوادر، یک شهر سودآور ساختند.

از گوادر بزودی لوله های نفت رسانی بسوی آسیای میانه و سرزمینهای خودمختار"خین جانگ" در چین، لوله گذاری خواهد شد، به گفته چند وقت اخیر مشرف، این حرکت اقدامی هست که هشتمین یا نُهمین اعجوبه جهان (شاهکار جهان) لقب خواهد گرفت.

بسیاری از مردمان بلوچ نگران هستند که کوتاهی بکنند، زیرا این ماموریت و مقاطعه کاری به کمپانی های اجنبی واگذار میشوند، اسلام آباد شروع به ساختن مکان برای نظامیان و گسیل تعداد بیشتر نیروهای ارتش به بلوچستان کرده است.
«این دولت مثل استعمارگران رفتار میکند» و «او فقط منابع طبیعی و خدادای ما را می خواهد در تسلط خودش داشته باشد» این دیدگاه را "کچکول علی" یکی از رهبران بلوچ مخالف دولت مرکزی، در شهر کویته بیان کرد.

اگر چه بلوچ ها در اسلام آباد تسلی بدست آوردند و مطالبات سیاسی و حقوقی آنها در پارلمان رجوع داده شد، اما مردود گرفتند و چنین پیش آمد که بارها در گذشته رخ داده بود، شورش که در انتها به مبارزات چریکی کشیده شده است.

اکبر بـُـگـٹـی، جماز (سوار) بر یک شتر بسوی قتلگاه شتافت، وی در این گذر از مردمان جنگاور کویر و بیابان سخن راند «آنها (حاکمیت پاکستان) میگویند من یک ویرانگرم، اما در حقیقت من در مقابل آنها سر خود را خم نخواهم کرد» و به تشریح نکاتی که مسیر هر گونه مسالمت و گفتگو را مسدود کرده هست پرداخت.
 وی در این مورد به دیدار ماه دسامبر گذشته مشرف از بلوچستان اشاره کرد، مبارزان بـُـگـٹـی یک موشک زمین به هوا را به سوی هلیکوپتر حامل مشرف پرتاب کرده اند، اما آن موشک بجای برخورد به ماشین حامل مشرف، به یک هلیکوپتر دیگری که سرنشین آن یک ژنرال بوده اصابت کرده، ولی آن هلیکوپتر موفق شده سالم بر زمین فرود آید.

اعلام جنگ از سوی بالاترین مقام

«شما ابدا نمی توانید دریابید، که او (اکبر بـُـگـٹـی) ناگهان با چه چیزی روبرو شده» مشرف به این صورت یکدفعه و یکسره جواب داد، یک جنگ اعلام نشده از بالاترین سطوح بر علیه مخالفان خویش، یعنی اکبر بـُـگـٹـی و بقیه قبایل و طایفه های ساکن در آن مناطق.

تا به حال بیش از 600 بمب در بلوچستان منفجر شده، شورش و حمله ها نه تنها به لوله های گازرسانی و مناطقی که وابسته به کمپانی "سوئی گاز" هستند ختم نمی شوند، بلکه این حملات ریلهای راه آهن و پرتاب کردن موشک و آتشباری به جایگاهها و مراکز پلیس و ارتش را نیز در بر میگیرند.
ارتش حمله به مثل می کند و چندین تُن مهمات جنگی و مواد انفجاری کشف و ضبط کردند، شامل هزاران قبضه اسلحله کلاشنیکف، عجب اینکه 52 قبضه موشک زمین به هوا نیز در میان آن مهمات وجود داشت، پاکستان گمان دارد، این مهمات از هند آورده شده اند و آن کشور جنگجویان بلوچ را آموزش نظامی میدهد.

با فوت بـُـگـٹـی سالخورده این جنگ و جدال در مسیر پایانی خود قرار گرفته، اما این هم واضح و معلوم نیست، زیرا در زمان عزا برای این پیرمرد پناه  برده بوده به غار، شهر کویته و نقاط دیگر بلوچستان به ناآرامی کشیده شدند.
جوانان بلوچ با فریادهای "مرگ بر پاکستان" و "مرگ بر ارتش پاکستان" نارضایتی و عصبانیت خود را از این اقدام دولت پاکستان ابراز کردند.

آن و اینجا دولت مشرف یک اشتباه را مرتکب شد، موردی که پر معنی و شدیدأ نمایانگر هست، این عقیده را روزنامه انگلیسی زبان "دی نیشن" بیان داشته، بقیه نشریات سال 1971 میلادی را یادآور می شوند، زمانیکه پاکستان شرقی سابق یا همین "بنگلادیش" فعلی از سرزمین اصلی جدا شد، همچنین رهبر سیاسی در تبعید نخست وزیر سابق بینظیر بوتو، این امکان که کشور از هم خواهد پاشید را رد نمی کند و تجزیه پاکستان را در زیر تسلط  نظامیان دور از گمان نمی داند.

در هر صورت، دفن کردن بـُـگـٹـی یکی از سیاه ترین موارد و درسی بود که در مراسم آن، غیر از مُلا و ریش سفید روستا، هیج کس دیگری اجازه دیدن و مشاهده کردن جنازه او را که در داخل یک تابوت چوبی معمولی مهر و موم شده بود نداشت.

 دیگر آنکه به درخواست خانواده وی که مایل بودند او در کویته دفن شود بی توجهی شد، آنها وی را در یک روستا زیر ماسه های کویر به خاک سپردند «آنها (ارتش و دولت پاکستان) می خواهند یک قتل عمدی و بیرحمانه را وارونه جلوه دهند» این جمله را "جمیل" پسر بـُـگـٹـی اظهار کرد، به هر صورت پدر وی آنچنان که آثار آن امروز پیداست در قالب یک "اُسطوره" زنده خواهد ماند.

http://www.spiegel.de/politik/ausland/0,1518,434758,00.html

 اصل این مقاله به زبان آلمانی در مجله "اشپیگل" به قلم "یوهاخیم هوئلزگن" بتاریخ 1.9.2006 منتشر شده است.    Von Joachim Hoelzgen

K arl-May

Patrick Cornin

واژه آلمانی دامئن والDamenwahlen

ترجمه و برگردان به فارسی از- ح د سدیچ

جمعه 27 آگوست 2010 برابر5 شهریورماه1389

(به بهانه پنجمین سالگرد شهادت نواب شهبازخان اکبر بـُـگـٹـی شهید بزرگ ملت بلوچ، انتشار مجدد، جمعه 26 اگست 2011)

Saditsch.hd@gmail.com

اما امروز چی و چطور، با بهره گیری ازچه نوع قاعده و ابزاری؟

به گفته افلاطون؛ اگر انسان در وضع طبیعی خودش آزادی کامل دارد و حاکم مطلق خویش و اموال خود است و تابع و زیردست هیچ کس نیست، پس چرا آزادی را از خودش سلب میکند؟

در روزهای 13 مارچ 1948 و 3 اکتبر 1952 چه دلایلی باعث شدند تا سران حکومت بلوچستان در پایتخت کشور "آزاد بلوچستان" در شهر "کلات -یا- قلات" وادار شدند تا الحاق سرزمین بلوچستان را به خاک پاکستان منظور کردند و در روز 14 اکتبر 1955 آنان آن استقلال و سوورینیته یا همان حق حاکمیت را که یک بخش بزرگی از قوم بلوچ و سرزمین بلوچستان از صدها سال پیش، حداقل از سال 1747 میلادی به آن رسیده بود را،  فدای کشور تازه تأسیس شده پاکستان کردند؟

آیا آنطوری که گفته می شود به خاطر اینکه این کشور تازه تاسیس پاکستان به عنوان یک کشور اسلامی بنا شده بود و ملت بلوچ نیز از آنجایی که مسلمان هستند، بایستی تن به حاکمیت این کشور میدادند؟

اگر فقط چنین دلیلی سبب گردیده که سردارها و خوانین، حاکمین و مسئولین دولت آزاد بلوچستان آنروزگاران به ملحق شدن با پاکستان تن دهند، امروز به وضوح ثابت گردیده که آنان بزرگترین اشتباه و ظلم را در حق ملت بلوچ مرتکب شده اند، آنها با این کارشان بلوچ را برده حکومت پاکستان گردانیده اند، بردگانی که در طی این 63 سال گذشته، هر از چند سالی ارتش پاکستان به قتل عام آنان دست میزند!

http://www.youtube.com/watch?v=BOoPpSzdEnM

احتمالأ در این زمینه دلایل و نکات دیگری نیز مرتبط بوده باشند که هنوز از بطن و موضوعات آن اطلاعی نیست، زیرا آن گروه از بلوچ هایی که تا قبل از اشغال و انضمام بلوچستان به خاک پاکستان، بر کشور آزاد بلوچستان حکمرانی کرده اند، متاسفانه تا به امروز هرگز به انتشار خاطرات گذشته خودشان در خصوص حکومتمداریشان در بلوچستان همت نورزیده اند، مگر در مواردی بسیار اندک، آنان با این کار خویش بلوچ های کنجکاو و طالب تحقیق و تفحص سیاسی را در ظلمت تاریخی نگهداشته اند.

عدم انتشار حقیقت ها و واقعیت ها در حوزه رویدادهای تاریخی، اذهان را بسوی حدس و گمانزنی ها، شایدها و بلکه ها سوق میدهد.

شاید در وهله اول، سران حکومت آزاد بلوچستانِ آنروز، برای حفظ مقام خان و سرداری و املاک و دارایی خویش از گزند دولت پادشاهی ایران، که بعد از توافقنامه "گلد اسمیت" در سالهای 1872 میلادی 1287 هجری قمری بین دولتین انگلستان و ایران قاجاریان نیمی از سرزمین بلوچستان را در اشغال خود داشته، یا شاید آنها با در نظر گرفتن شرایط آنروز و با امید به اجراء گذاشته شدن محتوای قراردادهای منعقد شده (خودمختاری کامل بلوچستان و حقوق قومی مساوی با دیگر اقوام ساکن در پاکستان) بین آنان و کشور تازه تأسیس شده پاکستان، دلیل بوده باشد!

http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%82%D8%B1%D8%A7%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D8%AF_%DA%AF%D9%84%D8%AF%D8%A7%D8%B3%D9%85%DB%8C%D8%AA

http://www.persiangulfstudies.com/userfiles/file/Treaty-Goldsmith.pdf

یا که شاید بدلیل بی توجهی انگلستان بعد ازتأسیس پاکستان به توافق ها و پیمان های دو طرفه ای که بین دولتین انگلستان و "آزاد بلوچستان" قبل از استقلال پاکستان منعقد کرده بودند، و شاید عدم شناخت سران دولت بلوچستان آن روز از مبادلات بین المللی و بده بستانهای پشت پرده استعمارگران، نکاتی بوده باشند، که بعضی از سران آنروز قوم بلوچ، خصوصأ دولتمردان حکومت های محلی و حکومت مرکزی بلوچستان در شهر کلات، الحاق سرزمین بلوچستان را به خاک پاکستان منظور کردند.

قبل از تاسیس پاکستان در سال 1948 کشور آزاد بلوچستان، با داشتن یک مرکز قدرت اصلی در شهر کلات به حیث پایتخت بلوچستان، سه منطقه قدرت انجمنی ایالتی دیگر، در منطقه لسبیله، مکران و خاران، ابراز وجود میکرده است.

در این نوشته نیت این نیست که از ضعف و یا قدرتمندی، آگاهی و پختگی، ناآگاهی و ناتوانی سیاسی و نظامی حکومت "آزاد بلوچستان" آنروز سخنی بمیان آورم، زیرا تردیدی نیست که در بین مردمان بلوچ آنروز، به غیر از چند نفر که شاید تعداد آنها از تعداد انگشتان دو دست تجاوز نمیکرد، مابقی مردم بلوچ، با دنیای سیاست و جغرافیای سیاسی و حقوق قومی و ملی و حق شهروندی هیچگونه آشنایی نداشته اند.

بدون تردید در آنروزگاران مردمان بلوچ در رابطه با قدرت دفاعی و نظامی خودش نیز قدرتی نبوده اند تا بتوانند، در مقابله و رویارویی با قدرت جنگی و نظامی کشور پاکستان که مجهز به انواع سلاحهای انگلیسی بوده و خاک بلوچستان را خصوصا در دهه 1960 بکلی به اشغال خویش در آورده بوده، از خود عکس العملی قاطعی نشان دهند.

اما امروز چی و چطور، با بهره گیری از چه نوع قاعده و ابزار و سازوکارهایی ملت بلوچ میتواند به حقوق بنیادی و حق حاکمیت خویش برسد؟

در طول تاریخ در هر گوشه ای از جهان، اقوام و ملت هایی که در پی رسیدن به حقوق اجتماعی و استقلال سیاسی مُلک خويش بوده اند، مبارزان آنها همیشه از دو شیوه، بعضی با بکارگیری مبارزه جنگ مسلحانه و بعضی دیگر، با بهره گیری از قواعد، ابزار و نُرمهای قانون مدنی حاکم بر کشورهای خویش، با توسل به مبارزه سیاسی، برای رسیدن به خواستهای قومی خویش، اهتمام ورزیده اند.

دیکتاتورها و دولت های نالایق و غیرمردمی، خود را برای ملت ها قانون مدنی به حساب می آورند و خویش را مترادف با قانون میدانند.

فقط با نگاهی گذرا به ده سال گذشته وضعیت ملت بلوچ در پاکستان، بخصوص به آن مناطق در بلوچستان، که از روز تأسیس کشور پاکستان مردم و سران قبایل و طایفه های بلوچ آن خطه ها، با تبعیت نکردن و سرپیچی از قوانین پاکستان، برای دفاع از جان و دارایی و املاک خویش دست به اسلحه بردند،  در این راه چندین بار با دولت و ارتش اشغالگر پاکستان درگیر شده اند.

آخرین نمونه از این نوع درگیری های مسلحانه، که از سوی دولتمردان پاکستان، به مردم بلوچ برای دفاع از جان و مال خویش، در مقابله با ارتش پاکستان، بر آنان تحمیل شد، شروع جنگی خونین بر علیه حاکمیت آسلام آباد در ایالت بلوچستان، به هدایت و رهبری، شهمیر (شهمیر= شهید) و زنده یاد نواب شهبازخان اکبر بگٹی بود.

این جنگ و رویارویی مسلحانه منجر به تأسیس ارتش آزادیبخش بلوچستان (بی ال ای) برای دفاع و احقاق حقوق از دست رفته قوم بلوچ در اقلیم بلوچستان اشغال شده، پاکستان گردید، جنگ ارتش آزادیبخش بلوچستان بر علیه ارتش اشغالگر پاکستان، تا به امروزهمچنان ادامه دارد.

مردمان دو کشور ایران و پاکستان بخوبی از این خصلت ملت بلوچ واقف هستند و آن اینکه، مردم بلوچ مردمانی مهماندوست و غیور و دلیر هستند، مردمی که در دوستی و رفاقت از جان خویش نیز میگذرند، در ضمن به همین تمثال مردم ایران و پاکستان این را نیزمیدانند، که مردم بلوچ مردمی کینه جو نیز میباشند و با دشمنان خویش در دشمنی کینه شتری دارند و هرگز دشمنان خویش و اشغالگران بلوچستان را نمی بخشند، مگر در مواردی استثنائی.

بر شخصیت های دینی و مذهبی، عقلای سران قبایل و طایفه ها، گروها و احزاب و سازمانهای سیاسی و اجتماعی، افراد حقیقی و حقوقی بلوچ، این مهم امروز بسیار ضروریست، که از مرز تعصبات بیجای طایفه ای و قبیله ای، عشیره ای و مذهبی عبور کنند و دست بدست هم دهند و از سوختن و خاکستر شدن بلوچستان و از به دام افتادن ملت بلوچ، در چنبره جنگ هایی که ممکن است  درآینده به احتمال بسیار در این منطقه از جهان، از سویی به سبب سودجوئی استعمارگران، و از سوی دیگر از بابت فتنه انگیزی و حاکم کردن افکار و قوانین و قاعده های «من در آوردی» عناصر و گروهایی تحت نام اسلام شیعه و سنی، یا به قول حکمرانان ایرانی، وهابی و سلفی، حیدری یا رافضی، رخ میدهد پرهیز نمایند و از کشیده شدن دامن آتش اینچنین جنگهایی که قوم بلوچ، هیچ دست دخالتی به دامن زدن بر آنان را ندارد، جلوگیری کنند.

گرچه در منطقه همیشه و بویژه در سی سال گذشته همیشه جنگهایی پیش آمده به عنوان مثال جنگ دو بلوک رقیب در جهان، بلوک کمونیستی به رهبری شوروی و بلوک سرمایه داری غرب به رهبری ایالات متحده آمریکا و بعضی از کشورهای اروپای غربی در خاک افغانستان، اما سرزمین بلوچستان و ملت بلوچ در معرض جدی خطر قرار نداشته.

اما آنچنان که از گفته های پرزیدنت اوباما رئیس جمهور و دیگر دولتمردان آمریکا بر می آید، آنها قصد دارند به هدف مبارزه با طالبان و القاعده جنگ علیه این گروههای ستیزه جو بنیادگرای مذهبی را به بلوچستان بکشانند، اینچنین اظهارات و نیت هایی مردم بلوچ را باید نگران کند، زیرا دولت آمریکا گمان دارد و بر این باور هست، که سران رده اول گروه های القاعده و طالبان در مناطق بلوچستان و یا در شهر کویته خودشان را پنهان کرده و محوا گرفته اند.

برای عالم و آدم پرده برافتاده است و جهانیان میدانند، امروز بسیاری از کشورهای جهان و نظام بین المللی منافع خویش را در منطقه خاورمیانه از سوی ایران و پاکستان در تهدید جدی می بینند، زیرا در این دو کشور گروهها و افراد و عناصری در داخل نظام سیاسی این دو کشور وجود دارند که بر اساس داده های فکری و جهانبینی فردی و یا گروهی خویش در تلاشند ومی خواهند، اول منطقه و بعد جهان اسلام و پس از آن جهان غرب را، به قول خودشان با توسل به زور و از طریق جنگ هم که شده، به هدف رستگاری در آخرت، بسوی بهشت رهنمون کنند، متاسفانه همین افراد با انکار کردن و نادیده گرفتن حقوق بنیادین و اولیه ملت های غیر فارس و غیر پنجابی زبان ساکن این دو کشور، زمینه را برای فروپاشی و تجزیه این دو کشور دارند هموار می کنند.

آنانی که در پاکستان بلوچ را از خودشان کمتر حساب می کنند و همان طرز فکری را که در مورد مردمان پاکستان شرقی (بنگلادیش فعلی) داشتند را، امروز برای بلوچ های ساکن در پاکستان مصداق می دانند، یا آنانی که در ایران امروز و در طی چندین دهه گذشته حقوق بنیادین و اولیه بلوچ و عرب و کرد و لّر سنی مذهب و غیرفارس را تضییع کرده و می کنند، هرگز دوستدار این دو کشور نیستند، بلکه آنان سودجویان و منفعت پرستان فرصت طلبی هستند که در زیر جامه ملی گرایی و وطن پرستی خودشان را پنهان کردند و فی الواقع دوستان نادان آب و خاک این دو کشورند.

به قول شاعر که میگوید؛ دشمن دانا بلندت می کند، برزمینت می زند نادان دوست.

منظور از جلوگیری و پرهیز از درافتادن به چنبره جنگهایی که ممکن است درآینده به احتمال بسیار در این منطقه از جهان رخ میدهد، این است که «تقدیر و آینده» ملت بلوچ و آن امیدها و آرزوهایی را که بخش بزرگی از قوم بلوچ (از هر سه اقلیم بلوچستان) به آن دلبسته اند، یعنی آزادی و استقلال بلوچستان، این امید را با «سرنوشت» نامعلوم ایران و پاکستان فعلی، که در حال حاضر در جهان از آنها بعنوان دو کشور عامل ناامن کننده منطقه (دخالت های حاکمیت ایران در لبنان و عراق و سوریه و بحرین و افغانستان و جمهوری آذربایجان، دخالتهای حاکمیت پاکستان در افغانستان و در کشمیر تحت اشغال هندوستان) یاد میشود، گره نزنند.

سرزمین بلوچستان متعلق به مردمانی است که در آنجا زندگی می کنند و خواهان بلوچستانی به دور از هر گونه تبعیض قومی و مذهبی و سیاسی هستند، هیچ گروه قومی و قبیله ای و طایفه ای این حق را ندارد که ملت بلوچ و سرزمین بلوچستان را، به کشورهای ایران و پاکستان و افغانستان که بسوی فروپاشی و تجزیه قومی دارند گام میزنند، به طمع پول و برای رسیدن به وزارت و جاه، مقام و صدارت ارزان بفروشند.

همچنین هیچ یک از گروهها و احزاب سیاسی سرزمین بلوچستان را اموال و املاک پدری خویش نپندارند، جان و مال، دارایی و حیثیت و آبروی بلوچی خویش را برای دو کشور ایران و پاکستان که با شیوه های نظام سیاسی مستبدانه دیکتاتوری و بیعدالتی اداره میشوند و این دو کشور در حکمِ تقدیر و سرنوشت وجود خود، به سبب نتایج سیاستهای اشتباه و غیرمردمی دولت های مرکزیشان محکوم به تجزیه قومی و فروپاشی محدوده جغرافیایی هستند، ساده لوحانه قربانی و فدا نکنند.

اگر آدم خودش یک بلوچ ساده و بی غش و صادق و به دور از هر دو دوزگی و دو رنگی باشد، به احساسات و آرزوها و اِرمان های پاک کسانیکه برای آزادی و استقلال بلوچستان ابراز وجود می کنند، احترام قائل می شود، به فداکاریها و از جان گذشتگی های جانی و مالی کسانیکه درگذر زمان سختی و بارگران آن را متحمل گشتند و در این راه کشته شده اند درود می فرستد و به آنان به سبب داشتن چنین احساسات و آرزوهای قومی، تبریک و شادباش میگوید.

بلندی از آن یافت کاو پست شد، در نیستی کوفت تا هست شد.

شعر،از سعدی شیرازی

بقلم؛ح د سدیچ

 18.05.2009

Saditsch.hd@gmail.com

(انتشار مجدد با مختصری تصحیحات و افزونی، 22 اگست 2011)